می‌خواهمت چنان‌که شب خسته خواب را

می‌جویمت چنان‌که لب تشنه آب را

محو توام چنان‌که ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده‌دمان آفتاب را

بی‌تابم آن‌چنان که درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره، خواب را

بایسته‌ای چنان‌که تپیدن برای دل
یا آن‌چنان که بال پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی می‌آفرینمت
چونان که التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی‌تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

مردم همه
تورا به خدا
سوگند می‌دهند

اما برای من

تو آن همیشه‌ای
که خدا را به‌تو
سوگند می‌دهم!

قیصرامین پور

قطار میرود

تو میروی

تمام ایستگاه میرود

ومن چه ساده ام

که سالهای سال

در انتظار تو

کنار این قطار رفته ایستاده ام

و همچنان

به نرده های ایستگاه رفته

تکه داده ام.

باد بازیگوش

بادبادک را

بادبادک

دست کودک را

هر طرف می برد.

کودکی هایم

با نخی نازک به دست باد

آویزان.

 مرد ماهی گیر

طعمه هایش را به دریا ریخت

شادمان برگشت

در میان تور

مرگ

تنها

دست و پا میزد.

من سالهای سال مردم

تا اینکه یک دم زندگی کردم

تو میتوانی

یک ذره

یک مثقال

مثل من بمیری؟

با تیشه

خیال

تراشیده ام

تو را.

 انگار حباب را تماشا کردیم

یا رقص سراب را تماشا کردیم

درپرده نه طرحی و نه تصویری بود

هر چه کاشتیم به باد رفت ماند

کاش ها و کاش ها و کاش ها

           <ق.امین پور>